Prolog

Wjechała na miejsce windą i przez całą drogę podziwiała zabierające
dech w piersiach krajobrazy Paryża. Wreszcie dotarła na sam szczyt
 wieży Eiffla. Widok stamtąd był niesamowity. Ubrana w szczelnie
zakrywający ją brązowy płaszcz z kapturem, stanęła przy barierce.
Podparła się o nią rękoma i jeszcze raz dokładnie przyjrzała się
okolicy. Następnie obróciła się, by sprawdzić, czy nie ma
przy niej żadnego strażnika, który mógł by jej przeszkodzić.
-Okej! Teren czysty - powiedziała pod nosem i wystawiła jedną
nogę za barierkę, okazując tym samym swoją krótką niebieską
spódniczkę. Następnie kolejna noga znalazła się poza
ogrodzeniem. Stała na samym krańcu podłogi, trzymając się
dla bezpieczeństwa barierki.
-Hey! Reviens ici! Ce est dangereux! 
(fran. Ej! Wracaj tu z powrotem! To niebezpieczne!) - usłyszała
wołanie strażnika. Uśmiechnęła się szaleńczo. Było już za późno
by ją zatrzymać.
Skoczyła...
W tamtym momencie wyglądała jak anioł, który spada z nieba.
A może ona była aniołem?
Leciała w dół z niesamowitą prędkością. Kaptur już dawno pod
wpływem wiatru spadł z jej głowy i ukazał jej złote jak promienie
słońca włosy i brązowe oczy. Przyparła ręce do tułowia, a głowę
skierowała jak najbardziej w dół, by lecieć jak najszybciej.
Szaleńczy uśmiech nie schodził z jej twarzy. Robiła piruety
w powietrzu. Przez szum w uszach, nie słyszała krzyczących
ludzi, spoglądających na jej oddalającą się sylwetkę.
Nagle w okolicach łopatek, zaświeciło się nikłe niebieskie
światło, przypominające okrąg. W parę sekund z jej pleców
wyrosła para nieskazitelnych białych skrzydeł.
Skurczyła mięśnie łopatkowe, tym samym machając wielkimi
skrzydłami i jak skoczek, który otwiera spadochron, wzleciała
kilka metrów w górę. Nadal miała trudności z ich kontrolowaniem.
No cóż, małe ptaki też muszą się nauczyć latać. Latała teraz
po niebie, raz wzlatując w górę, raz w dół. Przy tym robiła
niesamowitą ilość piruetów, której pozazdrościła, by jej nie
jedna baletnica. Spoglądała na krajobraz Paryża, próbując
przyzwyczaić się do nowego otoczenia, w którym od teraz będzie
mieszkać. Uśmiech nie schodził z jej twarzy. Uwielbiała latać.
Tym razem, całe jej ciało otoczyła jasna niebieska powłoka.
-Max Speed! - krzyknęła i w prędkości światła zniknęła z okolic wieży Eiffla.
Po paru minutach, dotarła do miejsca spotkania.
Był to przepiękny park na obrzeżach miasta. Przestała machać
skrzydłami i zaczęła spadać w dół.  W ostatnim momencie jeszcze
raz zamachnęła się skrzydłami, by następnie one znikły, a ona
uderzyła o ziemię, turlając się jeszcze kilka razy po soczystej zielonej trawie.
Leżała na prawym boku i nie ruszała się.
-Mówiłem ci, żebyś tak nie lądowała! Jeszcze sobie coś zrobisz!
 - usłyszała znany głos, głos osoby dzięki, której postanowiła
brnąć przez życie i być szczęśliwą. - dalej wstawaj.
Dziewczyna leżała odwrócona do niego tyłem i
nie ruszyła się nawet o milimetr.
-Nie żartuj sobie - podszedł do niej i odwrócił ją na bok.
-Buu! - krzyknęła najgłośniej jak umiała.
-Mówiłem, żebyś sobie nie żartowała. Dalej wstawaj. - podał jej
ręce i ustawił do pionu.
-To nie fair! - skrzyżowała ręce pod pachami, strzelając focha -
nigdy nie mogę cię przestraszyć!
-Bo mnie nie da się przestraszyć - uśmiechnął się szeroko.
 Blondynka też to zrobiła. Tym razem jednak, był to
prawdziwy, szczery uśmiech, chociaż ledwo zauważalny.
Dla niej jednak był to pierwszy krok, ku nowemu życiu,
pierwszy krok, by być szczęśliwą.
-Co się tak szczerzysz? - spytał zdziwiony jej nagłą zmianą humoru.
-Tęskniłam za tobą... - wtuliła się w jego rozgrzany tors.
-Ja też tęskniłem - odwzajemnił uścisk - ale przecież nie
widzieliśmy się tylko tydzień.
-Ten tydzień był dla mnie udręką... - nie ukrywała swoich
prawdziwych uczuć, przy nim po prostu nie umiała.
-Ta... dla mnie też... - wiedział kim był dla niej. Tylko przy nim,
ona umiała się uśmiechać, a on był szczęśliwy tylko gdy ona była obok.
Nagle obrócił ją tyłem do siebie - co to ma być?
-Nic...? - próbowała zgrywać niewiniątko, ale zaśmiała się cicho.
-Mówiłem ci, żebyś za każdym razem ściągała płaszcz, bo będzie
się działo to - zdjął z niej płaszcz. Były na nim dwie wielkie dziury po skrzydłach.
-Przepraszam - odchyliła lekko głowę w prawo.
-Wcale się tym nie przejmujesz - bardziej stwierdził,
niż zapytał. - a wracając do twojego lądowania...
-"znowu się zaczyna" - pomyślała - Jeśli nie nauczysz się latać, to wyżsi
zdecydują, że nie umiem Cię nauczyć podstawowych umiejętności i
twierdząc, że jestem niekompetentny zwolnią mnie a tobie dadzą
zapewne jakiegoś siwego starucha jako nauczyciela... bla, bla bla. -
mówiła próbując naśladować jego ton głosu.
Chłopak podszedł do niej i z pulsującą żyłką na czole
uderzył ją lekko w głowę.
-Nie czytaj mi w myślach! - odpowiedział wkurzony.
-Kiedy to takie zabawne! - próbowała się tłumaczyć, nadymając policzki
Spoglądali oboje w swoje oczy. Ona w jego czarne a on w jej
brązowe niczym czekolada.
-Kocham cię... - słowa dziewczyny bardzo go zdziwiły. Jednak
po chwili uśmiechnął się przyjaźnie.
-Ja też cię kocham... Lucy.

Siedzieli na ławce w parku. Blondynka podziwiała kwiaty, których nazwy nie
znała, ustawione w rządku, przy chodniku.
-Więc... co teraz będzie? - spytała się nagle, spoglądając na kwiaty w kolorach tęczy.
-A co ma być?
-No wiesz... będę chodzić do szkoły, czy będę musiała się skupić na szukaniu JEGO?...
-Hm.... - założył ręce za głowę, przełożył nogę na nogę i spojrzał w niebo - jeśli
tak bardzo chcesz chodzić do szkoły, to możesz.
-Na prawdę? - w jej oczach zaświeciły gwiazdki.
-Tyle, że będziesz musiała się nauczyć francuskiego.
-W porównaniu do ciebie ja się szybko uczę.
-Jak... jak się czujesz? - nagle jego ton spoważniał.
-Chyba dobrze... - wiedziała o co mu chodzi.
-Wiesz, nie tylko ja się o ciebie martwię, wszyscy się martwią...
nawet Erza...
-Jest dobrze... - spojrzała na niebo - ale wiesz... pamiętam tamten dzień
tak dobrze, jakby to było wczoraj. Dzień, kiedy to wszystko się zaczęło.